слобода

1.

дедо ми со тараби си го омеѓи дворот

и така доби парче земја,

ама го загуби светот.

а потоа почна и тоа свое парче земја

да го преградува и

да им дава имиња на бавчите.

а јас бев дете и најмногу ги сакав

вратничките што ги спојуваа.

2.

забодуваме колци-меѓници,

цртаме карти со некакви граници

и ставаме таму луѓе

што ни буричкаат по торбите

и нѐ прашуваат каде патуваме

како да им е тоа стварно важно.

gdje se putuje, gojko?

ме прашува меѓничарот во пет часот

наутро, а јас, уште неразбуден, му велам: дома.

а си мислам:
по земјава

или угоре-удолу? во просторот

или во времето? сега

или секогаш и во вјеки вјеков?

векови сме далеку од слободата.

затоа што сѐ уште од туѓите синџири

се ослободуваме. и не го чувствуваме

во утробата клучот од ќелијата

во која сме заробени.

забораваме дека кафето што го пиеме

за да се разбудиме е содржано во

талогот на дното од шолјата.

секој ден за неа зборуваме. дури и

да запееме се дрзнуваме. само,

тоа го правиме болни. со страв

полни, наместо со љубов.

4. земја. црвено.

слегувам во своите подземни одаи.

во темелите. таму кај што уште

старите мои закопале нешто.

слегувам од сиот свет скришум. сам

од себе го крадам клучот.

долу е цибрина. од студенилото дури

оган гори. дури пече ко жар на гола кожа.

и мравки лазат. од мраз, од страв, од јанѕа.

буричкам со кандилце в рака.

тарашкам по теглите со слатко,

со горко, со поткиселено.

чепкам по сето поминато низ мене.

по сето поминато пред мене.

со ноже пуштам воздух

да излезе смрдеата.

ја тргам мувлата што се фатила одозгора.

вдишувам длабоко. со прст пробувам.

тегла по тегла отворам. ја тргам мувлата.

вдишувам длабоко. со прст пробувам.

тегла по тегла.

дур не најдам зошто толку боли.

и до кога.

напуштање на храмот

некој со ноќи влегувал во храмот

и со лажиче ги сркал

очите на светците

мислел така тој ќе прогледа

долго го напуштав храмот

му се навраќав на секое ќоше

на секоја пукнатинка

одново и одново во круг

со дланките поминував

по ѕидовите

ги затворав очите

и ги впивав мирисите

за да останат во мене засекогаш

му се навраќав така со денови

со месеци

миговите стануваа векови

надвор од него

со години влегував во него

му се враќав по патувањата

со години во него се молев

и се исповедав

легнував на студениот камен

и со увото прилепено

наслушнував

секојпат

мислев ќе чујам нешто

ново нешто

што не знам

а од неодамна веќе нѐ нема

ни храмот во мене

ни мене во храмот

куќичка за птици-преселници

моето лево рамо

е лулашката

од твојот сон

во неа го преспиваш

утринското молчење на старците

што пијат кафе по терасите

солитерот ни го затскрива

сонцето

или нас нѐ сокрива од него

стапалата

отсокриени се гушкаат

на дното од креветот

прозорецот ширум отворен

голтнал партал небо

распарано од

среќа избројана до десет

во аголот

пајак-бродоломник

крои планови

за нов дом

нашиот е

куќичка за птици-преселници

ние сме

бротче од хартија среде потоп

кое копнее

по копно

дом

молкот во утробата се учи.

                        н. маџиров

правиме  куќичка

од столчето

префрлајќи дебело ќебе

преку него.

создаваме свет

само за себе,

во кој ништо друго не постои,

само тишината

на нашето дишење.

знаци

кога бев малечок

го вежбав својот невешт автограм

на замагленото стакло

од стариот црвен автомобил

денес на стаклото од туш-кабината

со показалецот испишувам

знаци што не ги разбирам

знам само дека доаѓаат

од некое подалечно детство

   Автор на фотографијата: Катица Ќулавкова

This post is also available in: English