На 3.6.2014 (вторник) во „Менада“ (Стара Скопска Чаршија) во 20.30, од мајка Пепи и татко Диме, се родија АСТАЛНИТЕ ПРОЕКЦИИ. Сонцето им е во Близнаци, Месечината во Лав, а во подзнак се Стрелец.
Целта на Астални е да даде слобода на изразувањето преку книжевни форми, да ја стави во центар новата младост на македонското творештво и да нè собере сите во еден убав агол од сегашноста, затоа што си го должиме тоа сите едни на други. Астални е огниште кое треба да стоплува со своите приказни и вредност што ќе ја пренесува, пред сè.
Врска со луѓето и јазикот
Од денес па натаму, Разноликост и Астални проекции се најдобри другарчиња!
Разноликост како постаро другарче, ќе им помага на Астални проекции при растењето.
На авторите кои учествувале и/или ќе учествуваат на Астални проекции ќе им биде овозможен е- просторот што им е потребен при креативното изразување.
Биљана Стојановска е родена 1984 година. Има дипломирано на Филолошкиот факултет „Блаже Конески“ во Скопје, на Катедрата за македонска книжевност и јужнословенски книжевности. Нејзината прва збирка поезија „Зборовите немаат значење“ ќе биде објавена годинава. Веќе шест години работи како новинар во дневниот весник „Нова Македонија“.
30.
Јас светот никако не го разбирам
Поради таа јадна мака понекогаш знам да се напијам дијазепам
Некогаш се опивам до бессознание
Знам да отидам на забава без трошка алкохол
и да ги анализирам луѓето со часови
Понекогаш седам на тоалетната шолја половина час
и ги читам упатставата на козметичките производи
небаре ја откривам смислата на животот
Понекогаш се изолирам и го чекам Годо
Преголемата толеранција е пад надолу
Љубезноста секогаш е погрешно сфатена
Во љубовта има калкулации
Во душата малверзации
На телото информации
Понекогаш ја ставам перницата
онаму каде што треба да бидат нозете
и си легнувам наопачки
за да можам и таму, во сонот, да бидам во баланс со светот
17.
Да не се убиеја Ромео и Јулија
нивната љубов ќе наликуваше на нашата
Ромео ќе лажеше дека мора да оди на патување,
Јулија, пак, дека ја задржале на работа
за да кисне во кафана
Следниот ден, како ништо да не било,
ќе си го пиеја ритуалното кафе,
ќе си ги допираа стапалата под маса
додека разговараат за приказните во дневните весници
Да не се убиеја Ромео и Јулија
сигурно ќе си најдеа љубовници.
Д. А. Лори (Долорес Атанасова-Лори) е родена 1974, во Германија. Раното детство го поминува во Германија, а потоа се сели со семејството во Охрид, каде што завршува средно. Во 1993 се сели во Скопје, каде што дипломира на Филолошкиот факултет. Д. А. Лори денес работи како професор по англиски јазик во Скопје. Дел од нејзината поезија е објавена во „Букбокс“. Нејзината прва книга, „Будење во трето лице еднина“, беше издадена од „Блесок“, во 2014.
Сам свој роб
Живееме во кафези полни со минливост.
Мојот има Интернет, маса, ѕидови, желби.
Клучот, и сѐ што сакам, е во соседниот кафез.
Лето
Ми фали оној звукон на штурци веселници,
и да не можам да си ја најдам едната влечка,
за да претрчам преку патот и да фатам светулка.
Недопир
Ти си како оној силен притисок од прсти
на поцрвенета кожа, вжарена од сонцето,
ама се губиш кога попушташ, како да не си бил.
Сакаш да кажеш, не знаеш како
Кога ти заминувам
оставаш испружена рака.
Никој не знае дали
нешто не си дозел
или не си додал.
Кога ти заминувам,
го косиш погледот,
челото ти паѓа.
Остануваш да стоиш, молчалив,
како да не си се доискажал
Твоја грешка.
Николина Андова Шопова е родена на 03.02.1978 година во Скопје. Дипломира на Катедрата за Македонска и јужнословенска книжевност на Филолошкиот факултет „Блаже Конески“. Објавувала поезија и хаику во повеќе списанија. Во 2013 ја објавува првата поетска книга „Влезот е од другата страна“ (издание на Темплум), за која ја добива наградата „Мостови на Струга“ од СВП и УНЕСКО за најдобра дебитантска поетска книга. Истата е објавена и на англиски јазик. „Поврзи ги точките“ е нејзина втора книга поезија.
Сè е продупчено
Тука сè е продупчено
небото што го ѕиркаме низ леќите на телескопите
и папките на нашите канцелариски бироа
прозорчињата на кабините во бродовите кога патуваме
и масивните ѕидови во храмовите во кои се молиме
И ќебињата на тајните љубовници изгорени од цигара
се продупчени
и светот коj го гледаме низ прстените на предците
сеќавањата како тесто за колачиња кога ги обликуваме
метите во човечки облици на кои вежбаме пукање
сè, сè е продупчено
окцата на вратите затворени за питачите
земјата од растурените домови на мравките
бог што го бараме низ кружните отвори на куполите
Се затворам
Има едно ладало
со мапа на светот
што со години се затвора во мене
Копната полека се стеснуваат
вулканите се гаснат
реките запираат, светилниците замрзнуваат
пустините се замотуваат
како теписи полни прав
Еден ден ќе го отворам ладалото
и целиот свет ќе се рашири во мене
заедно со небото и крилјата
на големите птици
Бистра Кумбароска за првпат отвори очи во 1984 година, во Струга, и од тогаш вперува поглед во многу нешта: сино небо, зелена трева, бистра вода, луѓе-сонца. Дипломираше на Филолошкиот факултет „Блаже Конески“ во Скопје, а моментално ги завршува своите магистерски студии во полето на интернационален бизнис, во Љубљана и Виена. Десет години по ред Бистра беше дел од организацискиот тим на светскиот фестивал Струшки вечери на поезијата, а во најтоплиот ден од 2011 ја издаде својата прва стихозбирка „Ти не сакаш поезија“. Од тогаш, нејзините песни почнаа да живеат и во Хрватска, Словенија, Украина, Шведска, Србија и Англија. Моментално, Бистра работи во сферата на младински и општествени иновации, кариера која меѓу другото ја одведе во Словенија, Австрија, Источна Африка и Сингапур. За себеси вели: Poetry is what I am, everything else is what I do. Не верува во кратки биографии (ниту во долги), но верува во моќта на поврзување, затоа за повеќе информации може да ја најдете на сите онлајн социјални мрежи, и на bistra.kumbaroska@gmail.com
[Зборот на кој му припаѓаш]
Ти си збор кој никогаш не сум го сретнала во книга или речник,
збор кој ја носи горчливоста на еден гавран
и леснотијата на еден лет,
збор кој нема значење
доколку не е почувствуван, доколку не гори од внатре,
збор кој ги допира сите сетила освен сетилото за слух,
збор кој не може да се изговори,
кој е премногу комплексен за да биде пренесен со звук.
Ти си збор кој ја има моќта на кошмар, но со обратно значење:
најсветлиот сон што постои,
збор кој сече точно низ центарот на сите очекувања
и се смее на она што останало потем.
Ти си збор автономен,
збор кој никогаш не зачекорил во реченица,
почеток и крај сам за себе,
племе од двајца *
и дом на сите невидливи нешта.
Во шума од зборови и кликови,
ти си зборот кој го отвора секое годишно време.
Не слушам ништо повеќе од својот здив
кога и да се потрудам да те изговорам.
*позајмено од Игор Исаковски, “Племе од двајца”, 2014
На Виена
Скриен цвет на улица која копнее по сонце,
ете тоа си ти,
маглив здив од молк среде гужва во ден,
очекуван ветер од подземно метро во лет,
усовршен баланс меѓу разговори, активности и потсетници,
кој со одбројувачите на семафорите, за тагата и насмевките пишува записници
Со 50 до 70 илјади мисли во еден ден
се прашувам колку полн или колку празен еден човек може да е
создадени од букви или создадени од облаци
зборовите се светови изградени од човечки облици
ти ми зборуваш низ ѕвезди кои цутат ко цветови
со мелодијата која ги премостува А и Б
со плозивниот рез помеѓу П и Б
сѐ додека луѓето можат да прснат во солзи,
си земам за право да верувам
дека еден ден
јас ќе прснам во ти.
Свет на промени
Растам и живеам во свет на промени.
Вака или онака, таму или онаму,
само за тоа зборувам (дури и попувам),
само за тоа слушам (дури и повторувам).
И сепак,
кога Мекдоналдс ќе го сменат дневното мени
или кога Фејсбук ќе направи нови промени на тајмлајнот,
ми доаѓа да ги избришам сите ТЕД-говори за промените
и да ги заменам со ново светско движење за статичност.
Да, движење за статичност,
нешто слично како мојата родна земја
која отсекогаш морала да трча за да стои во место,
за јас потем да морам да трчам по улици странски,
и на јазици странски
да ги научам сите верзии и значења на зборот прогрес,
за тој ден,
тој еден ден,
кога застанав среде зелениот пејзаж на Африка,
во Кабале,
среде напуштениот колоритен пејзаж
растопен од 40 целзиусови степени,
недопрен од прогресивни репери,
да застанам
без вода,
мобилен
и песна
и едноставно да стојам, со себеси
и со една мисла:
сѐ тече, сѐ се менува.
Но, еден ден вистинската среќа ќе е стоење во место.
Такво, како во Африка.
Исток Улчар е роден на 11.09.1996 година во Скопје. Ја објавил стихозбирката „Сенки низ циркускиот шатор“ (2014 г.). Неговата поезија е застапена во неколку избори на дела од млади македонски и екс-југословенски автори: „Антологија на младата авангардна македонска поезија“, „Лирски додекамерон“ и „Rukopisi 36“. Учествувал на повеќе книжевни читања, од кои како поважни се издвојуваат „Ноќ без интерпункција“ при СВП и „Песнило“. Негови песни се преведени на српски и на англиски јазик.
ПРИСПИВНА
Моментално сум во својот дом
во облик на изгубен Натчовек,
кој сака да го освои паркетот,
но поважна му е перницата.
Ме пече сончевиот знак.
Со новиот Apollo 50
направен од стронциум
слетувам на Марс и сум
негов прв колонизатор.
Се престорувам во хемичар
заробен во два триаголника
од страна на арапските инквизитори.
Шишиња, шишарки и шатори
се шетаат под копитата на јарецот
создавајќи го забранетиот број.
Го чувствувам знамето
на мојата Татковина
како ме загушува и
ми го одзема видот.
А сега сум заврзан со ланци
врз сонце со боја на ѕид,
и човек во униформа сака
да ми го расчеречи телото.
Кинејќи ја мојата кожа,
ме ослободува од реалноста,
и заспивам врз душекот
од пепелта на идеологиите.
Лека моќ!
Г. ЏОНС И Г. ЏЕК
I puked my life in a plastic bag
And throw it out of the seventh floor.
Остави ме, Џек, да уживам
во темниот пејзаж исцртан
на моите затворени очни капаци.
Остави ме, Џек, да го
исповратам мојот живот во
органска еколошка ќеса.
Остави ги, Џек, црните демони
да ме одведат во нивните одаи.
Секое место е подбро од ова.
Не сакам реинкарнација.
Не сакам уште еднаш да
поминувам низ овие пламења,
во кои хотелиерите банкротираат
поради преголемите сметки за интернет,
во кои мртовци се
кандидати за владетели,
во кои децата тагуваат
по затворени веб-страници,
во кои новороденчиња собираат
пари за своите погреби.
„Господине Џонс,
Смртта сака да Ве посети.“
Тоа е милиот глас на
секретарката, Џек.
„Примете ја“. Ќе ја дочекам
со отворена пријателска прегратка.
Конечно дојде вечната слобода.
Марјан Минов, роден 26.03.1986г во Струмица дипломиран историчар на уметност. Неговото творештво е објавувано во алманасите на студентскиот кружок Мугри, списанијата Лоза, Разгледи, Мравка (македонско хаику-списание), Современост, Рукописи, Балкански книжевен гласник и др. Застапен е и во неколку антологии: „Млада македонска поезија“ (СВП, 2009), „Нов македонски хаику бран“ (СВП 2011) и „Ветерот носи убаво време“ (Матица Македонска, 2012). Учесник е на повеќе поетски фестивали во земјата и надвор од неа.
Се уште нема издадено книга оти сака неговите стихови вибрациски да се пренесуваат низ воздухот. Во моментот живее во Скопје и секојдневно го дише градскиот смог, но медитирајќи постојано шета низ светот.
Музеј
Закопав санскрит во дворот,
а куќата ми ја прогласија
за национално богатство.
Сега живеам сам меѓу спомените
на `рѓавите лонци и предмети,
а неупотребливите пушки
дополнително ми го качуваат адреналинот.
(Апчињата за смирување сѐ уште не се измислени.)
Закопав сон што никој не го сонува
и веднаш бев прогласен за херој.
Луѓето доаѓаат и си одат,
а со секое нивно доаѓање
се уништува мебелот
и се краде трошка од историјата.
И полека почнува да се заборава.
Закопав пророштво,
но бев осуден никогаш да не го исполнам.
Закопав иднина
– не пронајдоа ништо.
Тој ден
Кога ќе се разбудиш тој ден
ќе видиш безгрижност.
Тој ден ќе сфатиш
дека тоа не е овој свет,
а ти не си тој и не си таму.
Тоа ќе биде тој ден.
Хаику
Гладни птици
под прозорец ми стојат
– а не е пролет.
Наместо Месечина
бандера на прозорецот
– нема разлика.
Рој од пчели врз
мене. Носам маица
со цветови.
Кучето лае
на сенка. Сѐ уште
не се стемнило.
This post is also available in: English
